Shumë gjëra në jetë varen nga këndvështrimi që si vendimmarrës, ekzekutues, vështrues i painteresuar apo i interesuar merr për të kuptuar e gjykuar mbi to. Çështja e pambarim e plehrave është një nga ato. Plehra apo mbetje, varet sipas kontekstit ku përdoret kjo fjalë, ka pasur, ka e do të këtë, duke qenë se vetë njeriu i prodhon ato si pjesë e pashmangshme e përditshmërisë
Në vendin tonë, sikurse edhe për çështje të tjera, për aq kohë sa plehrat nuk ua kanë zënë direkt derën e shtëpisë, njerëzit duket se e kanë të vështirë të gjejnë vullnetin për të kërkuar një zgjidhje përfundimtare për to. Në vitet ’90 edhe zona fare pranë qendrës së Tiranës mbanin në gji tonelata plehra shtresë mbi shtresë dhe era e keqe e tyre ishte kthyer në një e keqe e pranuar nga banorët. Të paktën sot gjendja nuk mund të thuhet se është më e këtij niveli. Sidoqoftë, megjithë përpjekjet që mund të bëhen nga qeveria lokale dhe nga kompanitë që merren me vendosje kazanesh dhe pastrim të rregullt, vëren që plehrat vazhdojnë të hidhen sipas qejfit. Si një shembull konkret të përsëritur shumë herë, mund të sjell këtu atë në trotuarin përballë shkollës së mesme Sami Frashëri ku mbasdite vonë sheh që rrugën në të e ka zënë një maluc plehrash familjare të hedhura përtokë, ndërkohë që kazani i plehrave është në krahun e shkollës, rreth 20 m më tej. Përfaqësuesit e familjeve plehraprodhuese-plehrahedhëse duket se përtojnë të lëvizin edhe 20 m që të arrijnë deri tek kazani. Turistët e huaj, edhe ata më dashamirësit që vërtet e kanë përzemër Shqipërinë, vënë në dukje plehrat tek gjërat negative që i bien në sy gjatë udhëtimeve të tyre. Të hedhura në anë të rrugës, në mes të pyjeve, në rërën e bollshme të plazheve, me më të lehtat mënyra: hap xhamin e makinës dhe hidhe lëkurën e bananes, apo qesen me mbeturina ushqimore, hap shalqinin në plazh, haje deri në fund dhe lije pas lëvoren aty ku kalove gjithë ditën. Ndërkohë, jo për shkak se i detyron ndonjë ligj apo policia, por në një vend të huaj – nga ata prej të cilëve kemi shumë qejf të krenohemi se na kanë vizituar turistë, vështirë se do të rastisje një skenë ku një njeri lëshon plehra në mes të rrugës pa u turpëruar. Reagimi do të vinte i menjëhershëm, ose me shikime të vëngërta sikur personi të ishte keqbërës ose duke i vënë në dukje shkeljen e normës së pashkruar. Parë nga ky këndvështrim, çështja e plehrave mund të thuhet se është gjithmonë një çështje e edukatës qytetare.
Këto ditë është diskutuar shumë mbi ligjin për menaxhimin e mbetjeve dhe vendimin për ndalimin e importeve, edhe të mbetjeve të parrezikshme për riciklim. Sikurse shtjellohet në artikuj kundër vendimit e në favor të tij, lëvizja ishte e bujshme. Por kush dëmtohet vërtet prej këtij vendimi? Këndvështrimi në këtë artikull është ai i qytetarëve, të cilët kanë arritur një stad zhvillimi dhe respektojnë veten, ndaj edhe e konsiderojnë me rëndësi që çështja e plehrave dhe pastërtia e mjedisit ku jetojnë bashkë me familjen, të jetë e zgjidhur. Pra pyetja është: Me këtë vendim për moslejimin e importeve të mbetjeve a do të dëmtohet cilësia e jetës?